بیوگرافی ماریون کوتیار
ماریون کوتیار (فرانسوی: [maʁjɔ̃ kɔtijaʁ] ()؛ زادهٔ ۳۰ سپتامبر ۱۹۷۵) بازیگر اهل فرانسه است. او برای نقش‌های مختلفش در میان فیلم‌های بلاک‌باستر و مستقل شهرت دارد و افتخارات گوناگونی از جمله یک جایزهٔ اسکار، یک جایزهٔ گلدن گلوب و یک جایزهٔ فیلم بفتا دریافت کرده‌است. او در سال ۲۰۱۰ به مقام شوالیه هنر و ادب فرانسه منصوب شد و در سال ۲۰۱۶ به مقام افیسیه ارتقا یافت. او از سال ۲۰۰۱ در مقام سخنگوی صلح سبز فعالیت کرده‌است. تا سال ۲۰۲۰، فیلم‌های کوتیار بیش از ۳٫۶ میلیارد دلار در گیشهٔ جهانی فروش داشته‌اند. کوتیار اولین نقش انگلیسی‌زبان خود را در مجموعهٔ تلویزیونی کوه‌نشین (۱۹۹۳) ایفا کرد و فعالیت سینمایی خود را در سال ۱۹۹۴ با فیلم داستان پسری که می‌خواست بوسیده شود آغاز کرد. پیشرفت او در فیلم موفق تاکسی (۱۹۹۸) محصول فرانسه بود و برای این فیلم نامزد دریافت جایزهٔ سزار شد. فعالیت کوتیار در هالیوود با فیلم ماهی بزرگ (۲۰۰۳) آغاز شد و برای نقش‌آفرینی در فیلم یکشنبه طولانی نامزدی (۲۰۰۴) جایزهٔ سزار بهترین بازیگر نقش مکمل زن را دریافت کرد. کوتیار برای به تصویر کشیدن خوانندهٔ فرانسوی ادیت پیاف در فیلم زندگی گلگون (۲۰۰۷) برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شد. او اولین و تنها بازیگری شد که برای نقش‌آفرینی فرانسوی‌زبان برندهٔ جایزه اسکار شده و همچنین دومین بازیگر زن و یکی از تنها شش بازیگری است که این جایزه را برای نقش‌آفرینی غیر انگلیسی‌زبان دریافت کرده‌است. نقش‌آفرینی در فیلم‌های نه (۲۰۰۹)، زنگار و استخوان (۲۰۱۲) برایش نامزدی دریافت جایزهٔ گلدن گلوب را به همراه داشت و برای دو روز، یک شب (۲۰۱۴) هم برای دومین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد. کوتیار یکی از تنها شش بازیگری است که برای نقش‌آفرینی غیر انگلیسی‌زبان چندین بار نامزد دریافت جایزه اسکار شده‌اند. فیلم‌های انگلیسی‌زبان کوتیار عبارتند از دشمنان ملت (۲۰۰۹)، سرآغاز (۲۰۱۰)، شیوع (۲۰۱۱)، نیمه‌شب در پاریس (۲۰۱۱)، شوالیه تاریکی برمی‌خیزد (۲۰۱۲)، مهاجر (۲۰۱۳)، مکبث (۲۰۱۵) و متفقین (۲۰۱۶). او صداپیشگی فیلم‌های پویانمایی شازده کوچولو (۲۰۱۵)، آوریل و جهان فوق‌العاده (۲۰۱۵) و نسخه فرانسوی مینیون‌ها (۲۰۱۵) را بر عهده داشته‌است. از دیگر فیلم‌های فرانسوی و بلژیکی برجسته او می‌توان به اگه جرات داری دوستم داشته باش (۲۰۰۳)، دروغ‌های مصلحتی کوچک (۲۰۱۰) و اینجا ته دنیاست (۲۰۱۶) اشاره کرد.
